Enige tijd geleden las ik in de lokale krant ‘De Band’ dat de vijver in het Welinkbos opengesteld was om te vissen en dat HSV “De Voorn” met name jongeren aan wilde trekken.
Kwam dat even mooi uit! Kleinzoon Tim van net tien zou binnenkort komen logeren. Hij is een visfanaat en al enige jaren lid van de hengelsportvereniging in zijn eigen woonplaats. Enig googelen bracht aan het licht dat een visvergunning tot de leeftijd van veertien jaar gratis is. Downloaden lukte niet, maar met een screenshot van de vergunning toegevoegd aan zijn vistas togen wij richting Welinkbos. Ik claimde het bankje terwijl hij ging hengelen. Er was nog een jongetje met moeder en even later arriveerden er drie met oma.
Jongetje 1 had beet. Enige tijd later jongetje 2 eveneens. Daarna jongetje 1 nogmaals. Zelfs het kleinste jongetje van vijf jaar oud wist een vis in zijn netje te scheppen. Iedereen verbaasd. De vis bleek weliswaar dood te zijn, maar toch.
Na ruim tweeënhalf uur hengelen had mijn kleinzoon nog steeds niets gevangen tot plotseling een aantal eenden achter elkaar aanstoof en er een in de lijn kwam vast te zitten. Tim wilde hengel natuurlijk niet loslaten, dus was het mijn taak de eend aan de lijn voorzichtig naar ons toe te trekken. Enorm gesnater en geplons maar ik had hem eindelijk met één hand goed achter de vleugels beet zodat ik met mijn andere hand kon zien hoe de lijn verstrengeld was. Tot de visuitrusting van Tim behoort een schaartje en ik sommeerde hem om daarmee het haakje er af te knippen. Daarna kwam de eend redelijk eenvoudig vrij en leek bij korte controle geen verwondingen te hebben. Met een worp van twee handen keerde hij goed vliegend terug naar zijn soortgenoten. De commotie was ten einde en er kon weer in alle rust gevist worden.
Jongetje 2 ving nog een vis en zelfs jongetje 3 met een grote tak met een lijntje eraan had beet.
Iedereen vertrok en wij bleven met z’n tweeën achter.
Eindelijk! Tim had een vis te vangen. Een ruisvoorn volgens hem, maar mij kun je op dat gebied veel wijs maken. En blijkbaar is het met vissen net als met schapen, er volgden al snel meer. Acht in iets meer dan een uur. Een erg tevreden jongen ging mee naar huis om opa te vertellen dat hij ACHT vissen had gevangen. En één eend, voegde ik er aan toe.
Dag twee en dag drie van de logeerpartij moest er natuurlijk weer gevist worden. Ik had mijn eerste boek uit en begon in het tweede. Met vouwtjes voorin hield ik de stand bij. Niet ieder visje was wéér een foto waardig… Hoe snel veranderde dat na die eerste dag.
In het troebele water had ik al een grote lichtgekleurde vis gespot die een soort route langs de oever zwom. Tim vertelde me dat er nog meer grote vissen waren, die wat donkerder van kleur waren. Ik had die niet gezien maar hij stalkte ze rondom de vijver.
We hadden afgesproken om op dag twee iets vroeger op te houden en zo’n tien minuten voor dat tijdstip had hij weer beet.
“Meneer”, riep hij naar de visser aan de andere kant van de vijver, “heeft u een schepnet bij u?” Gelijk met die visser kwam ik bij Tim aan. De lijn stond strak. Dit was klaarblijkelijk iets meer dan een ruisvoorntje. Een ware strijd ontspon. Soms zag je de rug van de vis even boven water, maar hij had duidelijk geen boodschap aan een klein tienjarig jongetje dat dolgraag een enorme vis wilde vangen. Die jongen bleek vol te houden en langzaam maar zeker werd de vis naar de kant gehaald.
Hij bleek nog lastig te scheppen omdat hij wat aan de grote kant was voor het net.
Zo! Het was een grote karper. Tim had een meetlint in zijn tas en de vis bleek 70 cm. lang te zijn. “Oma, ik heb nog nooit zo’n grote vis gevangen…” Samen met de behulpzame visser heeft Tim hem weer teruggezet. Na een foto natuurlijk. En volgende keer zal hij zijn eigen stevige schepnet meenemen als hij komt logeren; hij was er niet vanuit gegaan dat hij het nodig zou kunnen hebben in Dinxperlo.